Bir boşluk var içimde bu kez kendi ellerimle açtım.Ardında acı bırakmadı, bir göl gibi dingin bu boşluk...Çok bildik çok tanıdık.Doğumumda oluşan yıllarca içimde taşıdığım o hale benzedi.Bu biraz gelişmiş,anlam bulmuş, öğütülmüş hali...Varlığımın bir parçasına...
Ondan defalarca kaçıp kurtulmak istedim, bunu yapmam için çok şey vaadettiler.Hayalimdeki hayatı,ütopyalarmı gerçekleştirmeyi istediler.Ama benim kendimi gerçekleştirmem gerek...Ütopyalarımı ipek böceğinin kozasını örmesi gibi işliyorum.Her an biraz daha büyüyüp kozamın içinde yumuşak ve saf bir dünya yaratıyorum.Bu gelişmeye yetişemezler.
Vaatlere kanmadım desem yalan "acaba" dediğim oldu ama bunun etkisi uzun sürmedi ve her denemede onu seçtim.Ben bu kozanın içinde yaşayabiliyorum.Burası tek kişilik...
Ben ve yalnızlık tutkum.Ona bir ad koydum " Pencere Önü Çiçeği".Göz penceremden ışığını alıyor, suyunu göz yazlarımdan, sevgiyi insanlara sevgiyle bakışımdan, narinliğini tenimden, kokusunu tenimden...O benim.O. Benim.